Οι πειρατές την αποκάλεσαν "Αρζαντιέρα", δηλαδή "Ασημένια", για τη μοναδική της λάμψη. ’λλοι πάλι της έδωσαν τα επίθετα "Εχινούσα" και "Εχιδνούσα" για τα μυστικά που κρύβει η γη και η θάλασσά της. Ανόθευτη, απέριττη, η Κίμωλος, αυτή η λευκή πινελιά στο γαλάζιο Αιγαίο, αν και γέννημα του θυμού των ηφαιστείων, διαθέτει πανέμορφους κολπίσκους με τιρκουάζ νερά και κατάλευκη άμμο, που θυμίζουν Καραϊβική. Δεν έχει Χώρα, ούτε χωριά, αλλά μόνο ένα χωριό και αυτό ψηλά στο λόφο. Λευκό, περιποιημένο, καθαρό, με το μεσαιωνικό του Κάστρο να δεσπόζει στην κορυφή. Η Κίμωλος είναι σεμνή, ταπεινή, αυθεντική και αυτό είναι κάτι που αντικατοπτρίζεται και στους κατοίκους της. Είναι παιχνιδιάρα και αυτό διακρίνεται στα περίεργα γλυπτά πετρώματα που η φύση δημιούργησε μαζί της. Είναι μία νεαρά που τώρα αρχίζει να "αναπτύσσεται", ευτυχώς με ήπιους ρυθμούς, και στο μικρό της λιμάνι με τα καταπράσινα νερά και σπίτια από πίσω σε αποχρώσεις μπλε και άσπρου να στέκονται περήφανα, υπάρχει πλέον νέα προβλήτα ελλιμενισμού σκαφών.

Οι παλαιότεροι ιστιοπλόοι ίσως να τα θυμόσαστε απομονωμένα και "ανυποψίαστα" σε σχέση με τα υπόλοιπα νησιά των κοσμικών Κυκλάδων. Σήμερα τα Κουφονήσια της άγονης γραμμής μπορεί να μην είναι το ίδιο άγνωστα όπως τότε, ωστόσο διατηρούν αυτή τη λιτή και απέριττη ομορφιά και συστήνονται με το δικό τους τρόπο στους επισκέπτες. Ένα κομμάτι του επίγειου παράδεισου βρίσκεται καλά "κρυμμένο" στα Κουφονήσια. Οι αγχώδεις ρυθμοί και ο θόρυβος του έξω κόσμου δεν φτάνουν σε αυτή τη μικρή γωνιά του Αιγαίου...
Κατά μία εκδοχή το όνομα οφείλεται στο ήρεμο λιμάνι που σχηματίζει ο κόλπος μεταξύ των δύο νησιών και του Γλαρονησιού (κουφός λιμήν: απάνεμο λιμάνι). Η Χώρα του Κουφονησίου είναι ένα Κυκλαδίτικο ψαροχώρι, με γραφικά δρομάκια, φρεσκοασβεστομένα σπίτια και τον χαρακτηριστικό λευκό ανεμόμυλο στα αριστερά της προκυμαίας, σήμα κατατεθέν της Κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής, ενώ στο κέντρο του οικισμού δεσπόζει ο Ναός του προστάτη του νησιού, Αγίου Γεωργίου. Η φετινή διαδρομή του 29ου Cyclades Regatta θα περάσει και από τα Κουφονήσια, τη "Μύκονο των Μικρών Ανατολικών Κυκλάδων" όπως πολλοί τα αποκαλούν πλέον.

Σίφνος, το νησί των χρωμάτων: του λευκού των σπιτιών, των εκατοντάδων εξωκκλησιών και των ανεμόμυλων, του μπλέ της θάλασσας, του γαλάζιου των τρούλων των εκκλησιών, του πράσινου του θυμαριού και της ελιάς, του κόκκινου των ιβίσκων και των γερανιών. Το νησί που ευωδιάζει από λεβάντα, βασιλικό, θυμάρι, δυόσμο και ματζουράνα. Η πατρίδα του Τσελεμεντέ με τη μοναδική ρεβιθάδα, το μυρωδάτο μαστέλο, τη σπιτική μανούρα και ξυνομυζήθρα, το αγνό της μέλι. Το νησί των αγγειοπλαστών με τα παραδοσιακά εργαστήρια, το νησί των ποιητών και της παράδοσης. Η Σίφνος των μοναδικών πανηγυριών με τα δείπνα της αγάπης κάτω από τους ήχους του βιολιού και του λαούτου. Έχει καλή τουριστική υποδομή με επίκεντρο την Απολλωνία, παραδοσιακά χωριά και παραθεριστικά θέρετρα όπως ο Πλατύς Γιαλός, οι Καμάρες (λιμάνι) και το Βαθύ, ενδιαφέροντα αξιοθέατα, παρεϊστικα στέκια και... το Κάστρο, στην παλιά πρωτεύουσα της Σίφνου, έναν από τους πιο γραφικούς οικισμούς που διατηρεί αναλλοίωτη την οχυρωματική μεσαιωνική οικοδομική μορφή του και θυμίζει ζωντανό μουσείο.